Hakimler sınıfı

Teknik anlamda hukukçu olan kişinin (hakim ,savcı, avukat) bir zümreye ait olmaması 

düşünülemez. Yargı erkini oluşturan hukuk teknisyenlerinin verecekleri kararlarla yönetime 

etki etmeleri parlamenter sistemin doğası gereğidir. Yasama, yürütme ve yargı diye üçe 

ayrılan bu erkler birbirlerini  denetlemek suretiyle dengelemeleri, dolayısıyla yasama ve 

yürütme erkinin kitle imha silahı haline dönüşmesi engellenmek istenmiş, doğru bir deyişle 

öngörülmüştür. Halkın kendini yönetim biçimi olan Cumhuriyet’le ulaşmak istenen çoğulcu 

demokrasi ve varılmak istenen nihai amaç halkın mutluluğudur. Hele hele bugün üzerinde bir 

kez daha hassasiyetle düşünülmesi gerektiğine inandığım demokrasi tanımının doğru biçimde 

anlaşılması gereğidir: Demokrasi, çoğunluğun dediğinin olması değil tam tersine azınlıkta 

kalanın, yönetene oy vermeyenin de haklarının korunması, herkese ve her şeye rağmen 

savunulmasıdır. Çoğunluğun verdiği oylarla yürütme erkini elde eden hükmedenlerin, sayısal 

çoğunluk itibariyle yasama erki durumunda olan parlamentoda yüksek oranda söz sahibi 

olması, ne yasamaya ne de yargıya söz geçirebilme hakkını vermez tam tersine iktidara 

geldiği için her konuda söz hakkının yalnızca tek bir erke tabii olduğunun ileri sürülmesi yalın 

cehaletin açık göstergesi sayılabilir. Öte yandan devlet yönetmek basit bir söylemle eylem ve 

işlemler bütünü de değildir. ne cehalet kaldırır, ne de tahammülsüzlük. Tahammül sınırının 

geniş olması koşuldur. Oy çokluğunun sağladığı avantajın verdiği iktidar gücünün getirdiği 

şehvetli sarhoşluk halinin hükmeden için bir konforken, hükmedilen için zulüm haline 

dönüşeceği tartışmasızdır. Bitmesi an meselesidir. İşte bu konforu yaşamaya izin vermeyecek 

olan erk ise yargının ta kendisidir. Parlamenter sistemin getirdiği erkler ayrımının özelliği de 

burada yatar. Kurumların birbirini yapıcı olarak denetlemesi arzu edilendir. Oysa hemen filmi 

bir süredir yaşananlar üzerinden kurgulayacak olursak değerlendirmelerimiz acımasız 

görülebilir. Birinin yaptığını diğerinin bozması hali olarak görülen, daha doğrusu anlaşılan 

bile denemeyecek olan bir tahammülsüzlük halinin varlığını düşünüyorum. Denetleme 

mekanizmasının amacının hükmedenlerin gördüğü ya da hitap ettikleri her kimse onun 

tabanına yansıtmaları ya da izah ediş biçimlerinin tahammülsüzlüklerinin bir göstergesi 

olduğunu varsaymayı tercih ediyorum. Çünkü aksi hali, yani parlamenter sistemi 

bilmediklerini değil de içlerine sindiremediklerini söylemek safdillik olur. Oysa bugün yargı 

erkine karşı gösterilen tepki en azından şimdilik dayanaksız gözüküyor. Sadece bir saldırış 

hali mevcut: Bu saldırgan tutumun temelinde ise entelektüel bir tavır ya da politik bir 

duruştan zaten söz edilemez. Ortada bırakın belli bir ideolojiden süzülmüş olan düşünce ya da 

inançla yoğrulmuş olan politik bir duruşu, bir tavır olmadığı gibi rasyonalizmden nasibini 

almış entelektüel bir tavırdan söz edilebilsin. Gerçeğe ulaşmanın en önemli etkenlerinden 

birinin –hatta bana göre en önemlisi olanın- doğruyu tespit işlemi olacağıdır. Tıp doktorunun 

isabetli teşhisi ile doğru tedaviyi uygulamasına benzer bir yöntem ve diyalektikle amaca 

ulaşılarak çoklukla acımasız olan gerçek bulunacaktır. Gelgelelim uzunca bir süredir doğru 

tespitlerden uzakta yaşadığımızı gözlemliyorum. Toplumun her kesiminde bu çözülme  –

yozlaşma demek daha mı doğru olur-mevcut. Aydın olarak nitelendirilemeyecek, litariklerin ( 

diploma sahiplerinin), bir şekilde ulaştıkları makamlara handiyse yapışmaları, oldukları yeri 

sömürmelerinin açıklaması sanırım içinde bulundukları bilgi kirliliğinden olsa gerek. Ciddiyeti tartışılacak hale gelen kurumların amiyane tabiriyle kahve geyiğine benzer biçimde 

uçuşan söylemlerle harekete geçmeleri ardında merkepliği kuşku götürmez bir cehalet ve 

sömürü özlemi yatmaktadır. Yükünü tutup kenara çekilmiş hayırsever beyefendiyi oynarken 

ölüme yaklaşanın verdiği korku ile adaletli olmayı keşfeden köşe dönücü, artık yerini köşe 

kapmacıya bırakmıştır. Taşralı geçmişini aklı sıra romantik biçimde ortaya seren densizlerden 

geçilmiyor ortalık. Birde bunlara kafa göz yararak saldıranlar var ama hadi olsun muhalif ses 

ya daha sevimli bulunuyor. Bütün bunlar olup biterken sade suya tirit misali gazeteciler, sözde 

yazarlar ve hatta daha da ileri gidersek bilcümle yalakalar iktidarda olana bir yerlerini 

yaslamaya çalışıyorlar. Ebelemece oynarcasına bugün ben yarın sen anlayışı her demde 

kendine bir görüntü karşılığı buluyor. Dün topçu olma özlemiyle yanıp tutuşan gençlik bugün 

popçu, yarın karındeşen jack’i oynamaya soyunursa şaşmamak lazım. Sömürüye son derece 

açık din ve milliyetçilik duyguları gerçek anlamından uzakta simsarlık ve  kafatasçılığa 

dönüşüyor. Türk, Kürt, Arap, Yahudi her neyse bir şekilde taban bulmaya kalkışıyor. 

Tabansızların oluşturduğu topluluğun önde gidenlerinin peşinde koştukları tek şey ise mutlak 

iktidar, otorite… Karar verme makamında hak ederek bulunanların yanı sıra orayı işgal 

edenlerde var. Bu yetmezmiş gibi iktidar dışında olanlara objektif olarak baktığını söyleyen 

ÖTEKİLEŞTİRİCİLER. Bir kısım medya gibi bir kısım hukukçularda bulunmakta! Kötü 

yasanın olmadığı kötü uygulayıcının bulunduğu hep bilinen bir  gerçek. Yaşamın en değerli 

hali özgür biçimde yaşamaktır buna karşı duranların, iktidarı sınırlamaya çalışanlara karşı 

durdurma amacıyla hareket ettirecekleri makam olarak hakimleri seçti önüne gelen bir davada 

uygulanması gereken kanun hükmünün anayasaya  aykırılığını ileri sürerek bu durumu 

Anayasa Mahkemesi önüne götürecek bir hakimin varlığından uzaktayız . Örneğin Ceza 

Muhakemeleri Usulü Kanunun 174. maddesi kanunun yayımlandığı günden beridir bir kez 

olsun tartışmaya konu olamadı. Yasayla bile hakime emir verilemez prensibi hukuk devleti 

ilkesinin kaçınılmaz koşullarından biriyken bu maddedeki hüküm ne AKP’nin kapatma 

davasında ne de Ergenekon davasında tartışılmadı. Hakimler 15 gün içinde red etmedikleri 

iddianamenin kabul edilmiş sayılacağına dair kanuni emri içeren hükmü görmezden geldiler. 

Kuvvetler ayrılığı rejiminde yaşıyoruz. O zaman hakimlerdeki bu güçsüzlüğün nedeni 

araştırılmalıdır. Gerçek anlamda hakim teminatı verilmeksizin Türk Milleti adına karar verme 

makamında bulunanların verdikleri kararlara kuşkuyla bakmaya devam etmek ne yazık ki 

kaçınılmaz son olacaktır. Amaçlanan erkler ayrımında sözü edilen yargı erkinin gerçek 

anlamda var olacağı bir sistem kurmak için hakimlerin objektif davranmalarını sağlayacak 

biçimde davranmalarının koşullarını hazırlamaktan geçmektedir. Mevcut koşullar ne yazık ki 

gerçekçi objektiviteyi sağlamaktan oldukça uzaktır. Sözü fazla uzatmamak adına bir diğer 

önemli hususta , kutsal devlet anlayışının terk edilmesi sonucunda bireyin ön plana 

çıkartılacağı hümanizmin geçerli akçe olacağı düşünce sistemini kurmaktan geçer. Zira, yargı 

kamu düzeni adı altında kutsal devlet düşüncesinin karşısındaki hiçbir düşünceye tahammül 

edememektedir. 

14.10.2009 tarihinde aşağıdaki adreste yayımlanmıştır.

http://www.radikal.com.tr/Default.aspx?aType=TumYorumlar&ArticleID=959116&PAGE=4

.